Al mijn blogs

Nee, we hebben het hier niet over de opvolger van de fidget spinner, fidget cube, kauwsieraden of de skwisie. Overigens blijf ik me telkens weer verbazen als de kinderen thuis komen met de ‘o zo coole’ nieuwste rage.

Het volgende verhaal bezorgde me jeuk en kromme tenen, eerlijk waar! Je denkt nu vast waar heeft die vrouw het over? Dat zal ik even uitleggen.

Een meisje komt zeer verontwaardigd thuis van school. “Mam, wat er vandaag is gebeurd is zo stom!” Verbaasd kijkt de mama haar dochter aan. “Mijn vriendin was heel verdrietig. Ik zag meteen dat ze had gehuild, zo dik en rood waren haar ogen. Echt zielig! Ze vertelde dat haar opa onverwacht naar het ziekenhuis moest, daarna pakte ze van het bord het rood gekleurde emotiekaartje van verdriet en ging aan haar tafel zitten.”

Het meisje zucht en neemt een slok van haar drinken. “Rood staat toch voor fout en niet doorgaan en groen staat toch voor goed en wel doorgaan? Maar waarom is verdriet een rode dus ‘foute emotie’? Ik vind het juist heel knap en goed dat mijn vriendin haar emoties durfde te laten zien. We konden vandaag rekening met haar houden en haar helpen. Ik vind echt dat ze een ‘groene emotie’ verdient! Ik snap het niet mama, ik heb een hekel aan groen en rood. Ik weet zo ook niet of je nu wel of niet moet laten zien hoe je jezelf voelt, zo stom!”

Waarom gebruiken we toch die groene en rode kaartjes als we zien dat kinderen het als als goed en fout zien? Wat leren we ze dan?

Op het moment dat de jeuk wegtrok en mijn tenen weer recht waren nam ik dan ook een besluit. Ik maak zelf mijn eigen emotie-kaartjes en ze zullen niet alleen maar rood en groen zijn. Ik ga alle kleuren uit de tekendozen van mijn kinderen gebruiken. Het gaat namelijk niet om de kleur maar om de uitdrukking die erbij hoort. Daaraan kunnen we zien hoe een kind zich voelt en aan de hand daarvan hem/haar leren ermee om te gaan. Een goede en foute emotie bestaat niet, het is het gedrag wat daarop volgt waar we iets mee moeten doen.

Ik ben aan de slag gegaan en het zijn de ‘BLURBS’ geworden. Hieronder geef ik een kleine preview.

  

 

“Waarom zou ik de tafels moeten leren? Op elke mobiel en tablet zit gewoon een rekenmachine!”

Met mijn 43 jaar kan ik het me nog heel goed herinneren. Ik zat in de tweede klas (zo heette dat in die tijd), rij aan rij naast elkaar, een potlood en gum in het pennenbakje van mijn schoolbankje en een beetje zenuwachtig want we zouden iets nieuws gaan leren. Wat dat was? DE TAFELS!

Elke ochtend, als de bel was gegaan, werd er gestart met het leren ofwel stampen van de tafels. In stilte zaten we te wachten tot de juf het rechterdeel van het schoolbord dichtklapte. Daarop stond ‘de tafel van de week’ en terwijl de juf de sommen één voor één aanwees, dreunden wij het gezamenlijk op. We begonnen van boven naar beneden, daarna door elkaar en af en toe kreeg je een mondelinge beurt. Als afsluiting was daar het rekenvel met ‘tig’ sommen, waarbij het belangrijk was dat je er zoveel mogelijk maakte binnen een bepaalde tijd.

Is het nu dan anders? Het grote verschil met vroeger is dat de kinderen van nu leren dat er relaties (denkstrategieën) bestaan tussen de verschillende tafelsommen. Op deze manier begrijpen ze beter wat ze leren en wordt het onthouden van de uitkomsten makkelijker.

• Er wordt uitgelegd dat 4 x 3 hetzelfde is als 3 + 3 + 3 + 3, namelijk in beide gevallen 12.
• Een kind weet 7 x 8 niet maar wel 8 x 8 = 64. Er wordt geleerd dat 7 x 8 gewoon 8 minder is dan het antwoord op 8 x 8 (64 – 8 = 56).
• Een kind weet de uitkomst van 5 x 4 niet. Maar wellicht weet hij/zij wel wat 4 x 5 is, de omkering.
• Een kind heeft moeite met 6 x 7, maar 3 x 7 = 21 kan hij/zij wel onthouden. Er wordt verteld dat 6 x 7 het dubbele is van 3 x 7, dus je kunt ook 21 + 21 uitrekenen.

En het effect van herhaling dan? In de meeste gevallen kiezen de juffen en de meesters er toch voor om de tafels ook te leren doormiddel van herhaling. Voor de meeste kinderen is dat nu eenmaal een stuk makkelijker en voor alle kinderen geldt dat het op deze manier minder tijd kost. Mijn persoonlijke mening is dat het leren van de tafels bestaat uit het leren begrijpen (denkstrategieën), het stampen en het plakken en daarna rollen de antwoorden er zo uit. Op deze manier kan een kind met voldoende kennis en vol vertrouwen naar groep 6. Want daar hebben ze dit alles nodig voor de ingewikkelde keersommen, de deelsommen en de breuken.

Wat als het lastig blijft? Je hoort best vaak dat kinderen moeite hebben met het leren van de tafels. Daarbij komt ook nog eens dat het als ‘saai’ en ‘vervelend’ wordt ervaren, zeker als het niet vanzelf gaat. Oefenen, oefenen en oefenen is het antwoord dat de kinderen telkens weer te horen krijgen en dan niet alleen op school maar ook thuis.

Mijn zoontje van 8 zit in groep 5 en hij heeft veel moeite met de tafels. Hij oefent zich ‘suf’ en om hem te helpen heb ik ‘stamp de tafels’ en ‘plak de tafels’ kaartjes gemaakt. Het gaat nog steeds niet vanzelf maar de frustraties zijn veel minder geworden, het plezier groter, het leren gaat beter en hij is ontzettend trots als het lukt. Veel meer kun je niet wensen, toch?!

De ‘stamp de tafels’ kaartenset (groep 4) en de ‘plak de tafels’ kaartenset (groep 5) zijn handige hulpmiddelen voor kinderen en hun ouders. Het geeft houvast, biedt structuur en het is even anders dan anders.

De ‘stamp de tafels’ kaartenset voor kinderen uit groep 4 en de ‘plak de tafels’ kaartenset voor kinderen uit groep 5 bestaan uit:

1. gebruiksaanwijzing voor de ouder(s);
2. introductie voor het kind;
3. tafels van 1 t/m 12;
4. plan van aanpak (wat / waar / wanneer);
5. de ‘moeilijkste’ tafel;
6. afvinkkaart voor de behaalde tafels;
7. een laatste tip voor het kind.

Heb je na het lezen van deze blog interesse in een kaartenset, dan kun je mailen naar eigenwegkindercoach@ziggo.nl. Ik stuur je het bestand met de desbetreffende kaartenset toe, even printen en aan de slag.

Wie weet helpt het je kind, ik hoop het van harte!!!

  

Op mijn werktafel staat een schaal. De inhoud ervan is bedacht en gemaakt door mijn dochter. Ze vertelde me het volgende:

“Mam, ik heb een idee voor jouw kindercoaching. Ik denk dat er vast kinderen bij jou komen die het heel spannend vinden, ik zou zelf best wel nerveus zijn. Misschien komen er ook kinderen die graag met iets friemelen maar het vervelend vinden als dat heel erg opvalt.” Ik kon natuurlijk niets anders dan dit beamen.

“Mam luister, ik heb hier een oplossing voor en eigenlijk is het heel erg simpel. Koop vrolijke waterballonnetjes, vul ze met meel, knoop ze dicht, doe ze in een schaal, zet ze op tafel. Op het moment dat een kind komt dan kan hij of zij er eentje pakken, vasthouden en er lekker mee friemelen zonder dat het opvalt of iemand er last van heeft.”

Zo gezegd en zo gedaan (niet helemaal waar want mijn dochter heeft er heel wat tijd in gestoken) en zie hier het resultaat. Het mooie ervan is: “HET WERKT!”.